____________________________________________________________________________________________________________________________________

.

.

دوباره ساعت صفر و من و خیابان ها
و من که گم شده ام لابلای انسان ها

دوباره ساعت صفر و به خانه باید رفت
و من که خانه ندارم، کجا؟ مسلمان ها!

و من که خانه نَدا... بُغض من تَرک برداشت
خوشا به حال شما، ای همیشه خندان ها!

دوباره ساعت صفر است و زرد می خوانم
غزل- خزان دلم را به گوش طوفان ها

دوباره با غم خود پرسه می زنم در شب
و هم نوای دلم، زوزه ی زمستان ها

دوباره ساعت صفر است و من که می میرم
به روی حیرتِ یخ بسته ی خیابان ها

دوباره ساعت صفر است و نعشِ یک انسان
به روی دست زمین مانده، آی انسان ها...!

رضا اسماعیلی